خوش آمدید

وکیل رای غیابی
بر اساس ماده 303 قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1379، حکم دادگاه حضوری است مگر اینکه خوانده یا وکیل یا قائم مقام قانونی او در هیچ یک از جلسات دادگاه حاضر نشده و کتباً دفاع نکرده و یا ابلاغ نشده باشد. در واقع خدمت رسانی شده است. بودن

در ماده 364 برخی از شرایط صدور حکم غیابی در مرحله تجدیدنظر به اختصار بیان شده است. در این مقاله توضیحات لازم در مورد رای یا حکم غیابی و موضوعات مربوط توسط گروه وکلای دادگستری ارائه شده است.

رای دادگاه به دو صورت حکم یا دستور صادر می شود. در صورتی که رأی دادگاه در مورد ماهیت دعوی صادر شده و قاطع باشد به آن حکم می گویند. اما اگر تصمیم دادگاه در مورد ماهیت دعوا نباشد و قطعی نباشد به آن سازش گفته می شود.

فقط حکمی است که به دو نوع حضوری و غیابی تقسیم می شود، زیرا قرار همیشه حضوری صادر می شود. چون دعوا از طرف خواهان مطرح می شود، خواهان نمی تواند در جلسه دادگاه غایب باشد.

رسیدگی در اصطلاح حقوقی از جمله رسیدگی مرجع قضایی به درخواست خواهان به منظور صدور رأی. رسیدگی شامل انجام مجموعه ای از وظایف در مدت معین از زمان درخواست خواهان تا صدور رای دادگاه است.

با وجود شرایط، حکم غیابی هم در دادگاه بدوی و هم در دادگاه تجدیدنظر قابل صدور است. طبق ماده 303 قانون مدنی اسلامی. اصل بر این است که احکام دادگاه حاضر باشد و حکم غیابی استثناست. در این ماده سه شرط برای صدور حکم غیابی وجود دارد که در ادامه به شرح آنها می پردازیم.

شرایط صدور حکم غیابی
با وجود این شرایط، دادگاه غیابی صادر می کند:

متهم یا وکیل او یا قائم مقام یا نماینده قانونی او در هیچ یک از جلسات دادگاه حاضر نشده اند
هیچ یک از افراد مذکور در بند قبل دفاع کتبی ارائه نکرده اند.
اخطاریه قانونی صادر شده است نه واقعی.
شرط عدم ابلاغ اخطاریه به متهم در ق.الف.د. 1379 شمسی اضافه شد و به موجب آن در صورتی که اخطاریه واقعاً به شخص ابلاغ شده باشد، حکم دادگاه غیابی نیست.

در اصطلاح قضایی، اخطار، یادآوری رسمی موضوع در حدود مقررات جاری است. در ماده 303 اخطاریه به معنای اخطاریه ای است که دادخواستی به آن پیوست می شود

البته گفته می شود برای صدور حکم غیابی شرط چهارمی نیز وجود دارد و آن این است که حکم دادگاه علیه متهم صادر شده است.

لازم به ذکر است در صورتی که در یک دعوی چند نفر از متهمین دعوی باشند و فقط یک نفر به هر نحوی در دادگاه حضور داشته باشد، حکم فقط برای آن شخص حضوری و برای بقیه متهمین دعوی حکم است. در غیبت.

شرایط حکم غیابی در مرحله تجدیدنظر
ماده 364 ق.م. در مورد شرایط صدور حکم غیابی در مرحله تجدیدنظر تصریح می کند: در مواردی که رأی دادگاه تجدیدنظر به محکومیت متهم است و متهم یا وکیل وی در هیچ یک از دادرسی حضور نداشته و تشکیل نشده است. لایحه دفاعیه یا اعتراض، رأی دادگاه تجدیدنظر ظرف 20 روز پس از ابلاغ واقعی به متهم یا وکیل وی قابل اعتراض و رسیدگی در همان دادگاه تجدیدنظر است، رأی صادره قطعی است.

   اگرچه قانونگذار در این ماده به صراحت از حکم غیبت استفاده نکرده است، اما شرایط مذکور مربوط به حکم غیبت در این مرحله است. بنابراین صدور حکم غیابی در صلاحیت دادگاه تجدیدنظر است.

هنگامی که حکم غیابی به خوانده صادر می شود، حق اعتراض دارد که فرجام نامیده می شود. این حق اعتراض فقط برای احکام غیابی وجود دارد و احکام حضور یا قرارهای صادره قابل تجدیدنظرخواهی نیست.

در این صورت محکوم له غایب می تواند به دادگاه صادرکننده حکم غیابی تقدیم کند. در اصطلاح حقوقی به این دعوا، دعوای انحراف گفته می شود.

مهلت قانونی درخواست تجدیدنظر برای افراد مقیم ایران 20 روز از تاریخ ابلاغ واقعی و برای افراد مقیم خارج از کشور 2 ماه از تاریخ ابلاغ واقعی می باشد. در صورتی که خوانده در این مهلت تعیین شده اعتراض نکند، حق تجدیدنظر وی از بین خواهد رفت.

با صدور رای دادگاه مبنی بر پذیرش دادخواست تجدیدنظر به دلیل وجود عذر موجه قانونی، اجرای حکم متوقف می شود تا متهم با ارائه دلیل از حق خود دفاع کند.